Μια φορά κι ένα καιρό πριν 1000 χρόνια το 2099 υπήρχε ένα μεγάλο μυστήριο που δεν μπορούσε κανένας να το λύσει. Μέχρι στιγμής ο κόσμος είχε βρει τα δυο αυγά της Κλεοπάτρας, το μυστήριο είναι: Πού είναι το τρίτο; Πολλές φήμες λένε ότι βρίσκεται στον πάτο της χαμένης Ατλαντίδας.
Το ερώτημα τώρα είναι που είναι η χαμένη Ατλαντίδα; Σε μια λίμνη της Τσεχίας ή σε μια θάλασσα του Άμστερνταμ. Μήπως είναι ψέματα και δεν υπάρχει η Ατλαντίδα ή μήπως υπάρχει;
Άρχισα λοιπόν εγώ να ερευνώ για να βρω τη χαμένη Ατλαντίδα. Κάθε μέρα έψαχνα καταγάλανες θάλασσες ή και βρώμικές, έψαχνα μεγάλες λίμνες αλλά και μικρές και δεν βρήκα τίποτα, ώσπου μια μέρα πήγα σε μια έρημο για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Περπατούσα ώρες για να φτάσω στον προορισμό μου, όταν λοιπόν έφτασα ήμουν έτοιμος να πιώ νερό αλλά στα ξαφνικά μια γιγάντια κόμπρα πήδηξε καταπάνω μου, εκείνη τη στιγμή έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για τη ζωή μου, αλλά όσο κι αν προσπαθούσα να της ξεφύγω με κυνηγούσε. Επειδή κουράστηκα ξεφορτώθηκα την τσάντα μου, όταν έπεσε στο έδαφος όλη η άμμος άρχισε να πετάει προς τα πάνω, σαν ανάποδη βροχή, λες και δεν υπήρχε βαρύτητα. Τρομαγμένος πήδηξα πάνω σε μια πέτρα που ευτυχώς δεν κατάρρευσε και εκείνη. Πριν την καταστροφή το τοπίο είχε πολλή άμμο, πολλά αγκάθια, πολλά αφυδατωμένα δέντρα, τώρα όμως είναι ένα τρομαχτικό μέρος που έμειναν μονάχα λίγες πέτρες, είναι λες και είσαι πάνω σε βουνό και βλέπεις προς τα κάτω. Έμεινα εκεί ώρες ώσπου άρχισε να βρέχει μια τοξική βροχή επειδή εξατμίστηκε όλη εκείνη η άμμος, μετά από δύο ώρες τρώγοντας τη βροχή στο κεφάλι μου είδα κάτω κάτι γυαλιστερό, ήταν το τρίτο αυγό της Κλεοπάτρας.
Επειδή κάτω είχε μαζευτεί νερό από όλη εκείνη τη βροχή ήξερα ότι αν πηδήξω θα πέσω στο βαθύ νερό και δεν θα τραυματιστώ, έτσι κι έγινε, έπιασα λοιπό το τρίτο αυγό της Κλεοπάτρας και άρχισα να πηγαίνω πίσω προς την εταιρεία που δουλεύω, ονομάζεται ΑΕΕΧΠ, το οποίο σημαίνει Άξιοι Ερευνητές Εταιρεία Χωρίς Παράθυρα.
Όταν λοιπόν έφτασα τους έδωσα το αυγό, υπάρχει όμως ακόμα το μυστήριο: Που βρίσκεται η χαμένη Ατλαντίδα; Έχει πάρα πολλές φήμες που απαντούν αυτό το ερώτημα. Οι ποιο πολλές λένε σε μία θάλασσα της Ιαπωνίας όμως ξέρω ότι αυτή η φήμη δημοσιεύτηκε πριν καιρό άρα σίγουρα θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα πήγε ήδη εκεί. Άρα θα ψάξω κάποια μέρη που δεν έψαξε ποτέ κανένας εκεί. Πρώτα θα πάω στη σπηλιά του άγριου Τονίνου μετά στο σπίτι των σαλιγκαριών και τέλος θα κάνω ανασκαφή στο γιγάντιο φασόλι που βρίσκεται στο διάστημα . Πρώτα μπήκα σε ένα αεροπλάνο προς την Γαλλία για να βρω την σπηλιά του Τονίνου. Όταν έφτασα μπήκα μέσα στην σπήλια χωρίς εξοπλισμό. Εκεί μέσα είδα σπηλαιογραφίες και πολλά ψηφιδωτά, αφού κατάλαβα ότι είχε πολύτιμα ευρήματα ζήτησα ενισχύσεις από την εταιρία μου. Μετά από μία ώρα ήρθαν οι ενισχύσεις που κάλεσα, ήρθε ένα νεαρό αγόρι που τον έλεγαν Ρούσο. Μαζί λοιπόν αρχίσαμε να εξερευνούμε την σπηλιά, εκεί μέσα βρήκαμε πολλά πράγματα που ήταν εκεί για πολύ καιρό, νομίζαμε ότι ήταν πολύτιμα μέχρι που είδαμε χρυσάφι. Είπα είμαστε πλούσιοι, αλλά εκείνος είπε, είμαι πλούσιος και με έσπρωξε κάτω. Έπεφτα για ώρα και προσγειώθηκα πάνω σε ένα παλιό αεροπλάνο το οποίο κατά λάθος ξεκίνησα, Ο Ρούσος έπιασε στα φτερά του αεροπλάνου καθώς εγώ το οδηγούσα, μετά από λίγη ώρα το αεροπλάνο έσβησε, έμεινε από βενζίνη, και πέσαμε σε ένα βυθό της θάλασσας. Εκεί αγχωμένοι παλεύαμε ώσπου ο βοηθός μου αντίκρισε κάτι, ήταν η χαμένη Ατλαντίδα, εκείνη τη στιγμή είδαμε τα χαρούμενα ψάρια που ζούσαν αρμονικά στα πεντακάθαρα νερά της, αποφασίσαμε λοιπόν ότι δεν θα πούμε που βρίσκεται ακόμα κι αν θα κερδίσουμε λεφτά γιατί μετά θα έρθουν οι άνθρωποι και θα την καταστρέψουν. Συμφιλιωθήκαμε λοιπόν και δεν ξανά τσακωθήκαμε για τα λεφτά.
